Eerste werkweek

Zoals in onze vorige blog beschreven  begon deze week onze eerste echt werk week in de D-care. Meer daar over  zo dadelijk. Voor we aan onze eerste werk week begonnen hebben we natuurlijk ons eerste "vrije" wekend  beleefd in Uganda.

Zaterdag ochtend 12-10-13 we bekijken onze gsm's.... 5:30u.

Alla akbar alla akbar!!!...... nu al de meest vervelende wekker ooit, en meteen ook het enige dat momenteel echt erg gestructureerd is in ons leven.  Je kan het al raden in ons dorpje vlak bij is er een moskee met stroom ( jammer genoeg) en met een degelijke stereo installatie.
De Stereo van onze buurman met café is ook nog steeds aanwezig.

We proberen nog even te slapen maar om 8 uur jagen de hitte en het lawaai van de kinderen ons uit bed. Vandaag gaan we een heel dagje op uitstap hebben we ons zelf voorgenomen.

Rond 9 uur stonden we op de "hoofdweg" in ons dorpje. De grotere verbindings wegen zijn behoorlijk te noemen, nog wel steeds werf zones naar Belgische normen maar dat is momenteel echt  het laatste van onze zorgen.
Na het zoeken van een geschikte boda-boda ( Motor taxi) die ons voor de correcte prijs naar jinja wilt brengen springen we met ons tweetjes achter op bij de chauffeur.

 Nog een leuk weetje: "blanken worden door de kinderen in de dorpen steevast begroet met de volgende woorden: muzuka muzuka how are you?  Als je in de dorpen wandelt antwoord je  I'm fine  waarna er soms een kort gesprek je ontstaat en de kinderen in lachen uitbarsten. Op de boda boda hoor je dus de hele tijd. Muzuka!!! muzukaaaaa!! hoooo!....are you..

Eens aangekomen in jinja zijn we naar het Source of the nile Café gegaan dat niet aan de bron van de Nijl ligt zoals de naam doet vermoeden maar gewoon pal in Jinja centrum.

Omeletje gegeten en vervolgens te voet naar de bankautomaat gegaan. Die had die ochtend niet echt zin om me geld te geven dus we besluiten straks het nog eens te proberen en verder te gaan naar de bron van de Nijl.

Inkom koste 2000Schilling voor Inwoners van Uganda en 10000 voor alle anderen best vreemd om plots zelf gediscrimineerd te worden. Maar dan nog, 3 euro om een prachtig stukje natuur te zien,zeker en vast zijn geld waard. Al was het toeristische er rond  niet leuk en mooi, het leek echt wel bokrijk. We ploeteren ons dus gauw gauw langs al de verkoop standjes en dansende negertjes met strooie rokjes heen. Een Bannaan kost aan deze kraampjes al gauw 80 euro cent terwijl we allemaal goed weten dat je er op straat maximum 7 cent voor betaald.

Einderlijk was daar het grote moment nog tien trapjes en  we zouden de bron van de machtige Nijl zien.... En wat een uitzicht was het. Watertaxi's vol toeristen in oranje zwemvesten, en aanleg stijger en.... daar achter lag dan dé nijl.
We geraakte aan de praat met een lokale gids en plots bleek dat hij Home Sweet Home kende via zijn kerk. Hij liet ons toe om buiten de afgebakende zone te kom en al gauw hadden we een exclusief plaatsje aan de Nijl met gratis gids. Een dik half uur later en toch wel onder de indruk van zo'n mooi uitzicht ging het richting uitgang.

Hand omhoog en een boda boda roepen en voor we het wisten stonden we op de markt van jinja. We namen rustig de tijd om te verdwalen in het heel gek aanvoelende doolhof van houte stalletjes. We kochten er een plastiek kom en een emmer. Na de groenten en fruit- electronica-, stoffen- schoen- en huishoudafdeling passeerden we de vlees en vis afdeling.
Verser dan dit krijg je het niet. Je kunt blijkbaar kiezen tussen twee optie's:

1 reeds geslachte dieren( koe varken geit ...), een stokje met een vod er aan is dan de ideale vliegen mepper om het vlees vliegvrij te houden.

2 Je koopt een kip kalkoen of geit op de markt. Je wandelt er even mee rond tot je met je kers vers huisdier  bij de slager komt, daar gaat je dier even mee met de slager en jij kunt met je vrienden op het gemak een pintje bier drinken in het aanpalend café... nadien gaat  je huis dier in handige plastieken zakjes mee naar huis. Na de markt  wilden we wat rondwandelen in Jinja . Wilde.... na een tijdje  merkte we dat we toch wat uit de richting waren gelukkig  waren we met twee opstap en kon leen de juiste weg terug vinden. Na onze te lange wandeling zonder schaduw zagen we beiden erg rood.
Toen we s avond's terug waren in HSH zorgde onze roodheid voor algemene hilariteit onder de kinderen.

Zondag ochtend zijn we eerst meegegaan naar de kerk dienst dit was een bijzondere ervaring om zo'n protestantse viering en dan nog wel in Afrika te ervaren. Tijdens de misviering gingen de kinderen naar de bijbel les.

Nadien wilde we zeer graag naar de Bujalli ( of zo iets) watervallen te  gaan deze bleken verdwenen te zijn omdat er nu een waterkracht centrale gebouwd is.

We besloten dan maar met de boda boda door te rijden naar het Mabira Forest Reserve.

Het plan voor vandaag was er gewoon een kijkje gaan nemen en er voor over twee weken alvast een lowbudjet hotel of camping zoeken.

Onderweg naar het mariba forest zagen we opnieuw veel leuke Afrikaanse taferelen. Hoja nog iets wat je in Uganda niet nodig hebt is haar gel.... gewoon driekwartier op een moto meerijden tegen 80 90 per uur en haar staat vanzelf recht voor de hele dag.

Eens aangekomen in het mariba forest kozen we er eerst voor om naar de lokaale toerist dienst te rijden in het bos... Dat bleek uiteindelijk niet meer dan een hutje met enkele geel afgeschoten prijslijsten en posters. Wel leuk was dat we meteen omsingeld bleken door verschillende apen. Na een wandeling in het bos opzoek naar de camping waar we wilde boeken voor over twee weken bleek deze camping niet meer te zijn dan een boomvrij stukje woud waar wat banken stonden. Aangezien deze zone niet afgemaakt was en er totaal geen personeel was en het dus een soort wild kamperen zou worden besloten we dit maar niet te doen voor onze eerste trip in uganda. Na een moto rit door het woud kwamen we op aanraden van de lokale bevolking uit bij een resort midden in het woud. Prijs per nacht, varierend tussen de 175 tot wel 265 euro per persoon per nacht. Terug de boda boda op op zoek naar iets goedkopere slaapplaats.

Zo gezegd zo gedaan. Na wat een en weer gediscuteer van onze chauffeur met de dorpbewoners werden we door verwezen naar het kingstone resort het zou om een leuke ugandeese camping/ jeugdherberg gaan..... Onze belangstelling was gewekt.

Het Befaamde kingstone risort bleek een klein gebouwtje te zijn verstopt achter golfplaten en achter een muur met glasscherven boven op. Eens binnen leek het meer op een gezellig ingericht kraakpand dan op een jeugdherberg, maar de prijslijst viel reuze mee. Overnachting in de kingsuite 15000 chilling overnachting in de slaapzaal ( lees kamer voor twee maar met 4 stapelbedden) 10000 schilling maar dan moest het beste nog komen. overnachting in eigen tent 7000 schilling per persoon.

Bij het afscheid nemen merkte we plots een studio Brussel sticker op en wij zeggen hier op tegen elkaar iets van " he kijk ze kennen hier studio Brussel" waar op de bazin plots enkele woorden nederlands spreekt. ...

Ze bleek Genk en Hasselt te kennen en was er al op bezoek geweest. Haar man is en belg die nu momenteel terug in België is om te werken en geld te kunnen investeren in hun grote droom... ( een hotel aan de Nijl). Ze vroeg ook toen ze ons fototoestel zag of wij binnen twee weken foto's wilde komen maken  van een lokaal project met straatkinderen die voetballen. We kijken zeer hard uit om volgend wekend samen met haar door te brengen. Ze zou ons als tegen prestatie gratis rondleiden en mee nemen op een mtb tocht. ( prijs mtb tocht in het  fancy resord//80 euro pp. We zijn benieuwd. Zo zat ons eerste  weekend er op en waren we volledig klaar om te beginnen werken.

Maandag ochtend dan.... het grote moment. De D-care ging vandaag terug open en het personeels had vrijdag de uitleg gekregen van eht nieuw werk schema. Een gek moment op de vergadering was toen er uitdrukkelijk op gewezen werd dat stokkken en slagen niet toegelaten warn binnen de werking van de D-care en het weeshuis.  Deze dingen gebeuren uiteraard nog dagelijks in de scholen wist Suzan ons te vertellen. Ook gek was de absolute stilte die er tijdens de "vergadering" heerste. Er kwam geen enkele vraag of bemerking van het personeel. Ze leken eigenlijk gewoon totaal niet geintreseerd toen die vrijdag. Maandag bleek dat ze allemaal erg hun best wilde doen voor het te laten lukken.  Wij zelf hebben deze week toch nog vooral meegelopen omdat de aanpassing echt niet te onderschatten is hebben we ons zelf tot midden november gegeven om echt  er helemaal te staan.
 

In het begin verliep in het begin allemaal een beetje stroef maar het kwam in de loop van de week kwam er al meer vlotheid in het aanhouden van het schema.

Er zijn drie groepe, Frank staat bij de betere groep ( de groep die ze nog echt dingen willen aanleren zoals in school) Leen staat bij de gemiddelde groep deze groep is redelijk zwak maar kan nog eenvoudige opdrachten uitvoeren. Bij de 3de groep springen we geregeld bij als het nodig is. De derde groep is de minst sterke.

Elke dag  heeft het zelfde schema. Van 8 tot 9 is er voor iedereen ontbijt en bijbel moment.

De twee leer groepen hun schema ziet er ongeveer hetzelfde uit. Leren gymles en spelen wisselen elkaar af, tussen in is er nog een uurtje middagpauze en eten voorzien waarbij de kinderen hulp bieden bij het huishouden.

De zwakke groep hun dag  verloopt heel anders,  spelen, Snoezelen, wandelen.
Deze groep word ook steevast elke dag gewassen omdat deze kinderen thuis niet altijd de juiste zorgen krijgen.

Elke week gaan we werken rond thema's deze week waren het de kleuren en de zintuigen  Het niveau verschil in de groepen zelf is enorm groot en soms moeilijk werkbaar, ook hier geld... tijd brengt raad. Voor sommige kinderen zijn de doelstellingen toch wel wat hoog gegrepen maar ze doen wel mee op hun eigen manier.

 Tijdens de wandeling merkte Leen op dat het toch  moeilijk ging om met een "rolstoel" waarvan de voorste en de achterste banden volledig plat zijn over de Afrikaanse weggetjes te rijden.

Deze week zijn we plots ook beiden veelvuldig ingeschakeld bij het verzorgen van wondjes.

Regel 1 al het p EHBO aan komt in Afrika is het gebruik van handschoenen en een zeer strikte handhygiëne. Dit natuurlijk omdat HIV en Aids wijd verspreid is onder de bevolking en ook in HSH en de D-care zijn er verschillende besmette kinderen.

Nu regels zijn regels maar het zou wel handig zijn als het materiaal er voor ook beschikbaar is. Leen wilde de handschoenen en het materiaal dat ze nodig had gaan halen in de medische kast .

Zoals je kon raden...Veel lag er niet in, handschoenen waren dus niet beschikbaar.  We hebben  een klein voorraadjes uit onze verpleeg tas in het weeshuis gezet. Dit hebben we in Belgie op voorhand gekocht, we gaan telkens maar een beetje materiaal in het weeshuis zetten om verkwisting tegen te gaan.

De avond zelf nog zijn we naar het stadje Jinja gegaan met de bedoeling er enkele dozen handschoenen te gaan kopen als ook  ontsmettingsmiddel,  kompressen en ... Maar bij de appotheek hadden ze enkel het ontsmettingsmiddelen en voor ons even uit de nood te helpen hebben we enkel wat steriele handschoenen meegenomen want een doos hadden ze er niet.  

Verder zijn we ook begonnen met "kine" te geven aan twee van de HSH kinderen. Dit is nog een grote zoektocht maar we leren elke dag bij. Ook hebben we deze week al geregeld zonder water en stroom gezeten. Heel gek om letterlijk emmertjes water te gaan halen aan de pomp van het dorp.

Dit was zowat de eerste werkweek in uganda. Ondertussen zitten we terug in het sourve café en gaan we aan ons ontbijt beginnen.