Daar zit je dan.

Omdat we het de  laatste tijde redelijk druk gehad hebben en omdat frank één week ziek geweest is  zijn we erg laat met het posten van onze twee nieuwe blog berichten.

31-10-2013

Daar zit je dan.

Ondertussen zijn  we al een maand in Uganda.. één maand al dat we onze weg proberen te zoeken in de Ugandese cultuur.Spannend maar soms ook erg vermoeiend.                                  

Ons werk op de D-care begint beter en beter te lukken zo heb ik ( frank) me deze week voor het eerst echt nuttig gevoeld.

Ester, waarmee ik samen ons klasje begeleid, en ik zijn meer en meer op elkaar ingewerkt aan het geraken. Ze is een schat van een vrouw.                                                           

Het is een hele zoektocht in jezelf naar  wat je hier als westerling effectief kunt betekenen. Niet alleen blijk je met sommige technieken niet veel te kunnen aanvangen om de dood eenvoudige reden dat niet al het materiaal, dat wij zo vanzelfsprekend vinden in België,  aanwezig is. Ook de cultuur en de gewoontes in Uganda zijn erg verschillend dan die bij ons. Natuurlijk zijn er ook gelijkenissen maar de verschillen vallen gewoon veel harder op.

De kinderen in mijn (frank) klasje, een 6tal kinderen, zijn echte schatjes. ze hebben elk zeer uiteenlopende karakters. Ook de aard van handicap is enorm verschillend, dit ben ik in belgie ook nog nooit tegen gekomen zo'n gevarieerde groep. Het maakt het werk zeker niet makkelijker wel uitdagender.  De kinderen helpen elkaar geregeld waar ze kunnen maar je merkt wel dat hun eigen belang zeer snel komt boven drijven en dat er een soort overlevingsinstinct inzit  dat je enkel in Afrika kunt hebben als kind denk ik. vooral als het op voedsel en drinken aan komt is het soms pakken wat je kunt pakken.

Ik herinner me nog goed al de leuke reacties die ik kreeg toen ik mensen begon te vertellen dat ik naar Uganda zou gaan voor een lange tijd. "Respect, echt ferm, wauw geweldig enz enz."    Echter na  één maand Uganda kan ik zeker en vast melden dat wij als blanke vrijwilliger en avonturenzoekers niet zo gek veel respect verdienen.

Nu ze zeggen wel eens in een reclame campagne van de KUL "ontdek jezelf, begin bij de wereld" Uganda en het leven hier laat sporen na die niet in verhalen te vatten zijn. Ook kijk je constant in de spiegel hier iets wat soms best lastig kan zijn. Een ding dat we hier al geleerd hebben en we zeker mee willen meegeven met jullie is. Leef intenser en geniet gewoon van de dingen die goed gaan. Hier is het feest als er terug water of stroom is. In Belgie is er een uitgebreid verslag in het nieuws met live verslag  als de stroom in een stad een halve dag uitvalt. En lieve vrienden gooi aub nooit meer eten weg. Ik heb hier de voorbije maand nog geen kruimel op mijn bord laten liggen gewon omdat ik te beschaamd zou zijn als ik eten zou verspillen. "Honger is toch ook geweld" zong ooit een Vlaamse zanger en gelijk heeft hij.

 Mijn volledige bewondering en immens respect gaat uit naar het personeel dat hier werkt en naar zeno en suzan.  Om jullie een idee te geven, de lonen bij Home Sweet Home hier variëren tussen de 15 en 28 euro per maand en dat zijn dan al redelijk hoge lonen.  Zij zijn het die dag in dag uit in uganda leven en werken. En niet leven en werken zoals wij dat gewend zijn. Zo is er hier een vrouw 'jacinta' die 'avonds de nacht doet in het weesthuis. Voorlopig heb ik ze elke avond oppost weten te zijn. Van 17u in de avond tot en met 10u in de ochtend werkt en slaapt ze in het weeshuis. Haar bed staat midden in de living en er ligt een K3 laken op. En als ze dan naar huis kan gaan wandelt ze nog tot in het dorpje daar neemt ze een boda boda tot aan de brouwerij en daar moet ze nog een taxi busje "matatu" nemen tot thuis.  dus ik denk dat ze ongeveer 5 uur per dag thuis is. Ik hoop dat ik binnen kort eens opbezoek kan komen bij haar. ( de laatste paar dagen  hebben al verschillende mensen die ik hier heb leren kennen gevraagd om opbezoek te komen, erg leuk)

 Nu er waren ook erg veel reacties in de trend van.... en wat ga je daar in godsnaam doen!? Pas maar goed op dat ze je daar niet's aandoen, je kunt ze daar toch niet vertrouwen... ( voor al de oma's op het werk waren hier erg goed in) nog een leuke " het is nergens beter dan thuis, nondeju". Nu ik begrijp die reacties wel ergens, onbekend is onbemind.

Heel gek hoe wij in het westen toch vaak dingen niet vertrouwen gewoon omdat ze wat anders zijn dan dat wat we gewend zijn. Ik denk dat we ergens gewend zijn dat wij alles kunnen en moeten controleren:     

*Hagelkannonen voor een festival regenvrij te houden.

*Inspecteurs die enkele duizende kilo's confituur vernielen omdat  in één potje toevallig 1  takje zat.                          

*Boete's krijgen als je als kind van 15 te veel 'lawaai' maakt op straat.         

*Ik heb zelf's ooit eens een verkeersles moeten volgen  omdat ik op mijn fiets in een verlaten stuk veldweg zonder handen reed.

* Als ik naar de winkel ga in Belgie zie ik altijd mensen elke tomaat die ze kopen volledig inspecteren en als er ook maar één bruinplekje op is leggen ze de tomaat snel  terug.

Iets heel  erg  geks wat ik hier in Oeganda gezien heb:  kinderen die gewoon spelen  op straat en op de stukjes gras die voorhanden zijn zelf's zonder  dat mama of papa constant komt kijken en ze hebben hier  ook geen gsm voor als ze ontvoerd zouden worden... totaal geschift en onverantwoord die bevolking hier!!! of zijn wij de gekke toer opgegaan hoelang is het al geleden dat je spelende kinderen op straat zag?

Als je die dingen dan bespreekt met de mensen hier  laten hun reacties je soms het schaamrood op de lippen krijgen.

Naast al de confronterende momenten bied het werken en leven hier ook erg mooie momenten.

Ik geniet hier dan ook echt intens als de kindjes  super trots een tekening tonen of als ze 's avonds voor we ze naar huis sturen nog snel langskomen voor een knuffel of een zoen. Aangezien ik nog nooit echt les gegeven heb is het een erg groot avonduur om dat hier gewoon eventjes te komen doen en ik leer elke dag enorm bij.
Echt meer over mijn werk in de D-care kan ik nog niet vertellen omdat ik zelf er eerst een betere kijk op wil hebben.

Vorige week is één van de tuin mannen van HSH uitgevallen omdat hij een wonde aan zijn hand had. Hier door mocht hij van de dokter twee weken niet meer werken. Hij kwam nog even langs HSH om dit tegen Zeno te vertellen.

Ik zat buiten  op een bankje en hij, George, kwam bij me zitten. Hij begon zijn verhaal te doen en me raad te vragen over zijn wonden. We babbelde wat ,  hij over zijn kinderen en hoe fier hij op ze is  en ik wat over België maar ik zag de bui al hangen. Na enige tijd over zijn kinderen te babbelen kwam hij vaker en vaker terug op het feit dat hij Zeno moest hebben om te zeggen dat hij twee weken niet kon komen werken. En twee weken niet werken is twee weken geen geld zei hij . En uiteindelijk kwam de vraag die je dan niet wilt horen maar die George je, ondanks al je ontwijkpogingen, toch ging stellen.                                                                     "kan je me wat geld geven aub?  want nu kan ik twee weken niets verdienen en ik heb honger"....

En dan..?

Dan moet je George vriendelijk proberen duidelijk te maken dat je hem dat niet kunt geven.  Dit lijk heel erg en heel egoïstisch van mij maar als je daar één keer mee begint is het hek van de dam. Dan verwachten je andere Ugandeese "vrienden" dat je hen ook steeds helpt. En dat gaat gewoon weg niet. Gelukkig gaf George het na mijn eerste vriendelijke antwoord  gauw op.

Daar zit je dan: Jij rijke westerling, die even 8 maanden naar Uganda gaat voor jezelf te leren kennen, daar zit je dan met je pot koffie en je brood in je huisje, daar zit je dan met je mooie gedachten en idealen waarmee je naar Uganda kwam, daar zit je dan met je goed gevulde bankrekening ( naar ugandeese normen)

Daar zit je dan te beschaamd om zelf's nog maar na te denken over wat je net gedaan hebt.

Ik ben toen maar even in bed gaan liggen om me helemaal leeg te voelen lopen.... .

En plots herinner ik mij een krantenkop van de krant die hier ligt. De krant van 7 oktober 2013 ,die we nog snel snel in Zaventem kochten toen we vertrokken. heb ik nog altijd liggen Elke ochtend lees ik dezelfde berichten voor en meld ik met veel ,weliswaar gespeelde, verwondering de nieuwtjes van de dag aan Leen.

Zo is er één artikel waar van ik echt misselijk werd de dag na de historie van George het betreft een artikel waarin met veel toeters en bellen de bouw van een nieuw honden asiel aangekondigd word vooral de vermelding "de oude kennels zijn niet meer diervriendelijk genoeg de honden zien elkaar zitten en worden zo te onrustig" als ook de aankondiging van de bouw van een nieuw dierencrematorium. "we willen de mensen de kans bieden waardig afscheid te nemen van hun huisdier". Artikels als deze maken mij heel duidelijk waarom ik België toch even wil verlaten.

Voor ik hier de woede van elke dierenvriend op mijn nek haal... .( recht op vrijenmeningsuiting reikt zo ver tot de verdraagzaamheid van anderen)  dit is gewoon een bedenking die ik maak geen oordeel.  Gewoon het ene met het andere vergelijken.
 

Het voorbije wekend zijn we op onze eerste echte wekend uitstap gegaan. Twee weken geleden hebben we in het Mabira Forest  Laila leren kennen. Laila baad er het lokaal backpakkers motel/camping/bar/restaurant  Little Kingston genaamd uit.
Nu er zijn enkele dingen die je moet weten over Laila.  Ze is Ugandeese maar zegt bv "komen eten" als het eten gereed is, of "slaapwel" als je naar je bed gaat, ze is al in Genk Hasselt Antwerpen en Leuven geweest, ze heeft Regga Geel al bezocht en vind Kriek Lindemans het beste bier ter wereld.  Dit komt omdat ze met een Belg getrouwd is. Haar man is nu voor een jaar terug naar België om geld te verdienen want ze willen een nieuw hotel openen aan de Nijl.
Nu even terug naar het begin van het wekend.
We namen voor ons beiden één boda boda en na even uitgelegd te hebben welk dorpje we  wilde bereiken  en na het overeen komen van een goeie prijs, sprongen we achterop en zoefde we weg richting twee dagen regenwoud. We waren van uit Jinja Centrum op weg  naar de hoofdweg toen we plots met de moto tegen een auto voor ons knalde. Gelukkig hadden leen en ik zelf niet echt pijn of last en de chauffeur gelukkig ook niet, alleen de boda boda was wat stuk van voor aan de lampen. Na een heftige discussie met de autobestuurder reden we door zonder het invullen van enig papier.
Zoals we gezegd hadden waren we op weg naar het regenwoud, dat het in zo'n stukje regenwoud  idd behoorlijk kan regenen waren we bij het kiezen van ons vervoer blijkbaar vergeten.
We ware nog een klein kwartiertje verwijderd van onze bestemming toen het plots van het ene op het andere moment begon te stormen en regenen. We vroegen onze chauffeur om toch meer even te stoppen zo dat we over de kleine niet waterdichte rugzak  een regenhoes konden trekken. ( onze ouders kunnen mss beter even naar beneden scrollen)

Onze chauffeur wilde dit zeker doen enkel... de boda boda wilde toch niet echt remmen. Daar zaten we dus bergaf tegen 80 km/h in een tropische regenstorm waardoor je eigenlijk maar een goei 30 meter ver kunt kijken met drie op één boda op een weg waar je kunt op waterskiën. Blijkbaar had het ongeluk in Jinja toch wel wat meer schade aangericht dan enkel de lamp.  Meer bepaald iets met de remleiding en iets met losgerukt.
Uiteindelijk stopte we en konden we de regenhoes over de rugzak trekken, en onder het  motto "je leeft maar één keer" zijn we verder gereisd.

Totaal nat tot op onze onderbroek en onder luidgelach van de afrikanen stapten we een goeie  20 minuten later van de boda boda.

Nu maar hopen dat Little Kingston open zou zijn.
Na nog wat verkoper's van bannanen, flesjes cola en toeristen prularie diep teleurgesteld te hebben kwamen we aan in little kingston.
Laila  was zoals altijd super vriendelijk. Die dg zelf hebben we niet veel meer gedaan. We hebben een kleine wandeling gemaakt in het dorpje en nadien gewoon wat uitgerust in de zetel in de bar. Heel leuk om Ugandees bier te drinken terwijl madammen met een bondjas door de kamer klinkt. S'ochtens had Laila pannenkoeken en toast voorzien voor ons rond 8 uur stonden we op en onze gids zou rond 9u komen om mee in het woud te gaan wandelen. Maar dat was blijkbaar 9u afrikaanse tijd dus om 10 uur vertrokken we. Het was erg mooie wandeling die niet echt te beshrijven is. Onderstaande foto zegt mss meer dan genoeg over het regenwoud.  ze zeggen wel eens dat als je je een weg kapt door het regenwoud dat het woud achter jou dichtgroeit wel ik denk dat er heel veel waarheid in die zin zit.

Na onze tocht door het regenwoud regelde Laila een afspraak met ons. We zouden volgend wekend terug komen en dan foto's en filmpjes maken van een lokale voetbalwedstrijd. ondertussen was het terug tijd geworden om ons terug naar jinja te begeven. We dronken nog snel iets in een plaatselijk cafetje prijs van frisdrank 1500 schilling nog geen 40 cent dus.
We zaten op het terrasje te genieten van de drukte in het dorp en de drukte op de plaatselijke markt. Tot er plots een meisje van een jaar of 8 naast ons neerknielde met een schoteltje om te bedelen. Nu ook hier is het absoluut niet goed om straatkinderen geld te geven dit stelt hun zoektocht naar hulp enkel uit en verlengt hun verblijf op straat slecht's. Er zijn hulpprogramma's voor straatkinderen maar sommige verkiezen hun vrijheid boven het zich aan de regels houden van deze programma's. Je kunt beter even kort met ze praten want het zijn vaak behoorlijk mondige kinderen die wel iets zinnigs te vertellen hebben.

Je moet wel niet alles geloven wat ze vertellen want ze zijn uiterst bedreven in het verzinnen van de meest erge verhalen om toeristen te verleiden geld te geven. Als je over zo'n erg verhaal dan heel even doorvraagt vallen ze vaak snel door de mand. Je geeft ze op het einde van je gesprekje wel altijd mee dat ze hulp moeten zoeken en dat ze naar de programma's moeten gaan.

Zo dit was het zowat voor nu tot de volgende keer allemaal.