De eerste dagen

Aan gekomen. Zaterdag stonden we nog te feesten en te drinken in het jeugdhuis......We hadden nooit kunnen weten dat een vliegtuig soms een waren tele-tijdmachine is dat soort waar professor barabas nog jalloers op zou zijn.

Maandag ochtend erg vroeg brachten onze ouders en Isabel ons naar de lucht haven. Natuurlijk waren we in al onze ijverheid al heel erg vroeg in Zaventem. We genoten nog van de laatste momenten samen en dronken een veel te duren koffie. ( voor het geld van die koffie in zaventem hebben we donderdag drie keer een taxi motto genomen en hebben we in jinja een colla een brownie een een banaan gegeten). Om 11:15 steeg onze vlieger op, drie uur later waren we in Istanbul. daar moesten we een tijde wachten en we profiteerden er van om nog snel wat snoepjes te kopen om ons te wapen tegen de 8 uur durende vlucht naar Entebbe. Rond kwart na 3 s'nachts kwamen we aan in Entebbe. Buiten stond de chafeur van het hotel ons al op te wachten. We verbleven de eerste (korte) nacht in een hotel vlak bij de luchthaven, omdat de verre verplaatsing naar het weeshuis 's nachts nu niet bepaald veilig is te noemen. 's morgens vroeg ontwaakten we in een waar paradijselijk decor. Na het ontbijt wisten we eigenlijk niet goed wanneer we opgepikt zouden worden door de chauffeur van (home sweet home) uiteindelijk kwam hij opdagen en we maakte kennis. Onderweg naar home sweet home stopten we nog even in Kampalla om enkel kleine dingen te regelen zoals ons geld afhalen en wat drinken voor onderweg. (erg lekker is het ugandeese yoghurt ijs dat in wel 15 smaken te verkrijgen is.) Onderweg leken we wel constant te vertoeven in het decor van een of andere gelauwerde natuur documentaire.

Ik denk dat we de eerste 30 minuten geen woord tegen elkaar gezegd hebben dit kwam niet omdat we elkaar nu al beu waren wel omdat we volgende dingen zagen onderweg. Bananen- avocado-en mangobomen rijst en suiker velden zo ver je kon kijken, een brandende taxi naast de weg waar wat afrikanen rustig naast stonden, een driewieler auto die in de gracht reed, een vrachtwagen met enkele tonnen rietsuiker met daar boven op een half peloton agenten, een zee arend blauwe gele groen en rode vogel's in elke kleur tint. Bloemen zo groot als mijn hand in verschillende kleuren een groepje overvliegende maraboe's ( vergelijk dit met een lading deuren die door de lucht vliegen) Kleine zwarte kindje soms met kleren soms niet. Grote zwarte mensen mét kleren. Sloppenwijken vlak naast een erg luxueus ressort. Eindeloze slierten kraampjes en stalletjes langs de weg waar je zo wat alles kunt kopen wat er groeid in uganda. Stukken tropish regenwoud waar je enkel maar de eerste 2 meter van ziet doordat het zo dik begroeid is enz enz dit lijstje kan nog eindeloos verder gaan.                                                                        

Na ongeveer 3 uur kwamen we aan in het weeshuis en maakte we kennis met Suzan en Zeno die ons onmiddellijk erg hartelijk begroetten en zeer aangenaam hebben opgevangen. Het vrijwilligers huis was nog niet afgeraakt om dat de schilder per-ongeluk verf had gemorst op zowat elke muur dus verbleven we de eerste dagen bij suzan en zeno. Dit was erg leuk want zo konden we uitgebreid geinformeerd worden over ugandeese gewoont's. (geen schoenen aan doen in huis, vrouwen bereid eten op de grond omdat ze letterlijk hun eigen lager moeten stellen dan een man. Ook heel raar om te zien is hoe vrouwen en meisje vaak op hun hurken gaan zitten als Frank door het dorpje wandelt). Na onze kennis making met Suzane Zeno en hun drie kinderen trokken we naar het weeshuisje van home sweet home. Daar kregen we een korte uitleg over elk kind. Bij het horen van deze eerste korte verhalen kregen we het toch zeer moeilijk. Verhalen over kinderen met een handicap die omwillen van hun handicap letterlijk weggegooid zijn door hun ouders of door het dorp en terug gevonden worden in het bos naast de weg zelf's in een open beerput....... dan lijkt al eht verdriet dat we in belgie al ooit ervaren hebben in het onbelangrijke te vervallen.

Na onze eerste zeer zware emotionele schok hebben we rustig de tijd genomen om alles te laten bezinken en zijn we vroeg gaan slapen. De volgende ochtend waren we al zeer vroeg wakker, ook altijd leuk voor een goeie nacht rust is de buurman die een café openhoud en vooral tijdens de nacht zijn versterkers uitprobeert. Het ontbijt bij Suzan en Zenon was westers, gewoon een boterhammetje met confituur en een goed tasje koffie erbij. We hebben nog wat uitleg gehad over de D-Care: suzan gaat het vanaf volgende week anders aanpakken dan de periode er voor. De werking van de D-care liep niet meer goed omwille van personeel dat geen goed werk meer leverde. Ze hebben de D-care ook twee weken geleden gesloten en al het personeel ontslagen.

Vanaf volgende week begint het nieuwe personeel zodat wij samen met hun een nieuwe doorstart kunnen maken. Na het ontbijt zijn we naar de kinderen van het weeshuis gegaan ze hadden een dagje vrij omdat het Onafhankelijkheidsdag was. We hebben de kinderen ontmoet en ze wat beter leren kennen en een posertiever gevoel gekregen over hun na de zware emotie's van gisteren. Toen we aan tafel gingen hebben we bonen met rijst gekregen (zag er niet bepaald lekker uit maar dit was het zeker en vast wel).

Namiddag zijn we samen met Zenon op de BodaBoda (typische mototaxi) naar het dorpje Jinja gegaan. Onderweg vielen onze ogen pas echt open hoe mooi de natuur toch wel niet kon zijn aan het Victoriameer. Waardoor dat we onze kodak bovenhaalde om wat foto's te trekken, die was wel snel terug opgeborgen want blijkbaar staat er regelmatig politie op de brug waar we stonden en foto's nemen mag blijkbaar niet. De rede hiervan is dat je enkel foto's vanuit bepaalde plaatsen mag trekken (daar waar je moet betalen). Verder heeft Zenon ons nog een uitgebreide uitleg gegeven over Jinja, waar we geld moeten halen, waar het postkantoor is , goede cafeetjes,.. Op de markt aangekomen was het toch wel even wennen, gewoon houten brakjes waar je alles kunt kopen, vuilnis gewoon op een hoop gegooid langs de weg. Toen we terug in het weeshuis aankwamen werden we omsingeld door een bende kinderen.

Samen eten met de kinderen is erg leuk want er gebeurd altijd wel iets leuk's. Omdat we in een protestands weeshuis werken word God voor en na elke maaltijd bedankt met een lang gebed. Dingen in Ugande zijn precies altijd anders dan in Belgie vooral als je gehandicapt bent. Waarom en hoe verschillend dit is moeten we nog volop ontekken. één bijzonder feit is het volgende. Winie, een erg spastich meise met CP met een erg laag mentaal niveau zou in Belgie dadelijk een aangepaste rolstoel krijgen en zou geholpen worden met eten door speciaal bestek of zelfs gevoed worden enz. Echter in HSH loopt het net iets anders: Rolstoel=onvindbaar in uganda idem voor aangepast bestek. Dus Winie kruipt in een soort "mogly van het jungel book gangetje" rond in het weeshuis en eet met de handen waarbij ze bij elke maaltijd letterlijk vol eten hang. De eerste twee dagen geloofde we onze ogen niet. ( als dit in belgie zou gebeuren zou er in de media moord en brand geschreeuwd worden en zou elke krant en nieuwsredactie uitpakken met een unde-cover opgenomen filmpje) Nu merken we eigenlijk dat winie in uganda meer vrijheid heeft dan op het eerste zicht lijkt. In belgie in een rolstoel zou ze totaal niet zelf kunnen beslissen waar ze naar toe wilt. Hier in HSH zie je dan winie voorbij tuimelen en kruipen en zie je dat ze toch erg gelukkig is op haar ugandeese manier. Ook bepaald Winie zelf hoeveel ze in haar mond steekt en waneer. Zouden we in Belgie dan ons eigen toch te veel eisen en doelstellingen opleggen??? De term ze aanvaarden zoals ze zijn krijgt hier een heel letterlijke betekenis.

Ook anders dan anders..... Een pakje koekjes uitdelen onder 15 kindjes die de voorbij week rijst bonen maispap zuurkool water en witte bonen gegeten hebben en dan plots op je schouder getikt worden door Rachel die haar koekje met jou wil delen omdat je er zelf al geen genomen hebt.... Dikke dislike voor het stom kind op de luchthaven die van zijn mama maar één ipv twee zakjes smurfen snoepjes kreeg en een klein drama tentoon stelde. Donderdag zijn we dan voor het eerst alleen naar Jinja gegaan we moesten nog enkele spulletjes hebben voor in ons huisje, en we kregen ook een lijstje mee voor HSH ( als we over HSH spreken spreken we over het weeshuis en het dagcentrum noemen we de D-Care). Een hele onderneming bleek het om het lijstje af te werken want winkelen in jinja is toch net iets anders dan het leuke georganiseerde belgie. We hebben er ook dadelijk ons eerste café bezoek aan gekoppeld dit was erg leuk.                                          Donderdag avond zijn we verhuis naar ons eigen huis. Meer hier over en enkele foto's volgen in ons volgende verslag. We zouden nog enkel pagina's kunnen vol typen maar ondertussen is het al erg laat en gaan we toch maar ons bedje opzoeken.

Morgen vroeg ( zaterdag ) gaan we een heel dagje naar jinja en hebben we een bezoekje aan de bron van de nijl gepland alsook een bezoekje aan de Bujagali Falls. Zondag zijn we van plan een bezoek te brengen aan het Mabira Forest Reserve . Een stukje zeer mooi woud waar volgende zaken overvloedig voorkomen volgens onze reisgids: Rode Columbusapen 200 vlinder soorten en ontelbaar veel kleurrijke vogels. We versturen dit blog bericht van uit het cafe " sourse of the nile" ons eten komt er net aan dus we gaan hier afronden. vele groetjes Frank en Leen.